Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Κέρατα σε Κινέζα

by Ανδρέας Γεωργιάδης on Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2011 στις 8:14 μ.μ.

Κέρατα εφυτρώσανε σε ηλικιωμένη
στην Κίνα, κι έτσι άφοβα τη λεν κερατωμένη.
Το ένα εμεγάλωσε, το άλλο τώρα αρχίζει
ως η φωτογραφία μας αδρά απεικονίζει.
Και όμως για τον άντρα της δεν είπαν ούτε λέξη
αλλ’ ότι εκατοστόμετρα το κέρας της είν’ έξι.
Σ’ εμάς είναι αόρατα, πρέπει να το τονίσω,
δεν φαίνονται τα άτιμα όσο κι αν ψηλαφήσω.
Είναι σαν τ’ αερόπλανα, λέω ένα περίπου,
τα Στελθ τ’ αμερικάνικα του τελευταίου τύπου.
Γι’ αυτό μπορείτε άφοβα, σας διαβεβαιώνω,
κέρατα να φυτρώνετε βαρύτερα από τόνο! 


Φαίνεται πως τα κέρατα στον άντρα της φορούσε
κι έγινε αυτό που στο μυαλό ποτέ της δεν χωρούσε.
Μπορεί όμως κι ο άντρας της να φταίει για το κέρας
να της φορούσε πάμπολλα και να ᾿ταν ένα τέρας.
Κι απ ᾿τα πολλά στο μέτωπο το κέρατο εβγήκε
να του θυμίζει πως σ᾿ αυτόν κανονικά ανήκε.
Αν ήτανε να φαίνονται τα κέρατα που μπαίνουν
πολλοί αλλά και κάμποσες φρόνιμοι θε να μένουν!
Καλησπέρα Ανδρέα με τις μπαμπέσικες ειδήσεις!
           
Γιατί έχω στα κέρατα μεγάλη αλλεργία
π’ επηρεάζει, ομολογώ, μεγάλως την υγεία,
για τούτο δεν παντρεύτηκα και γάμον δεν συνήψα
παρ’ όλο που της γυναικός είχα μεγάλη δίψα.
Και έτσι επαρέμεινα, Ειρήνη μου, στο ράφι
γιατί ποτέ δεν ήθελα να είμαι ένα… ελάφι!
Καλησπέρα Ειρήνη!!!

Καλησπέρα Ανδρέα. Της γυναικός το κέρατο βλέπω σας πονάει, για το δικό σας κέρατο τι να πούμε οι κακομοίρες; Δεν πονάει θαρρείς;

Κανένας δεν παντρεύεται ελάφι για να γίνει
σκέπτεται μήπως δυστυχής είναι αν μόνος μείνει!
Γι᾿ αυτό κι εσύ το κέρατο βγάλε απ᾿ το μυαλό σου
και θα βρεθεί πιο εύκολα το άλλο το μισό σου!
Μα τι λες, Γεωργία μου, εγώ να κάνω τέτοια;
Κι εμέ, το τέκνον του παπά, κατηγορείς αναίτια;

Λέγεις, λοιπόν, Ειρήνη μου, τα μάτια μου να κλείσω
και έστω και με κέρατα μάλλον θα ευτυχήσω;

Χαχαχα!! Εγώ γενικώς εμίλησα. Αλλά όπως λέει και μια παροιμία... όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, Ανδρέα μου.

Λέω, λοιπόν, Ανδρέα μου, τα μάτια σου να κλείσεις
και εύχομαι απ᾿ την καρδιά ζαργάνα να χτυπήσεις
τέτοια όπου ποτέ αυτό να μη μετανοήσεις!

Χωρίς κανένα ενδοιασμό, περιστροφές καθόλου
παιδί παπά, θέλεις να πεις, εγγόνι του διαβόλου;
Ευχαριστώ Γεωργία!!!!

Εγώ τίποτα δεν είπα. Συ είπας, Ανδρέα μου, συ είπας. Χαχαχαα.

Νομίζω πως με έπεισες, αγαπητή Ειρήνη,
κι όπως προτείνεις φιλικά, έτσι λοιπόν θα γίνει.
Η μόνη λύση είν’ αυτή, φρονώ, εκ των πραγμάτων.
Αποθανέτω η ψυχή, λοιπόν, μετά κεράτων!

Χαχαχαχα.
Να το τολμήσεις, φίλε μου, κέρατα μη φοβάσαι
δεν λένε ο τολμών νικά... ετούτο να θυμάσαι!
Καλό σου βράδυ. Είσαι απίθανος!

Και να, λοιπόν, συζήτηση, που λες περί κεράτου
κι ο φίλος ο Ανδρέας μας δεν κρύβει τη χαρά του!
Ποτέ δεν υπανδρεύτηκε, κέρατα μη φορέσει
στην κεφαλήν του εμπροστά, στην πιο ωραία θέση.

Όμως, Ανδρέα, φίλε μου, δεν είναι πάντα έτσι,
δεν έχουν όλοι κέρατα, ωσάν το κοκορέτσι.
Πολλές γυναίκες θεωρούν το «κάνω ό,τι μου κάνεις»,
πως είν’ σωστό και τότε πια θα τρέχεις, δεν θα φτάνεις.

Πρώτοι οι άντρες δίδαξαν κέρατα πώς φοριούνται
και οι γυναίκες τους θαρρώ με μπρίο τους μιμούνται
γιατί εμάθανε ευθύς, πως τ᾿ απαγορευμένο
είναι γλυκό το άτιμο, μα διόλου τιμημένο.
Καλημέρα σε όλη την παρέα!

Πρώτοι, λοιπόν, εδίδαξαν οι άντρες, λες, το κέρας
και το ’φεραν επιτυχώς, διατείνεσαι, σε πέρας.
Τον οφθαλμόν εφάρμοσαν αντί του οφθαλμού
αντί οι γυναίκες τους να πουν «άπαγε απ’ εμού».
Και έτσι οι δυο τους μπήκανε σε συναγωνισμό
κι αμάρτησαν αμφότεροι ώς πάνω στον λαιμό.
Γιατί όντως διαπίστωσαν είναι γλυκύ το ξένο
και ας μας λέει κι ο παπάς είν’ απαγορευμένο.
Όμως κάποιοι επάγγελμα το έκαναν, νομίζω,
και στην Αθήνα μην μου πεις γλαύκα ότι κομίζω.
Εγώ όμως, Μεσογίτη μου, ως τέκνον ιερέως
είμαι βασιλικότερος, λέω, του βασιλέως.
Έστω κι αν φλέγομαι συχνά ως παις εν τη καμίνω
από τον δρόμο τον ορθό ποτέ δεν αποκλίνω!

Καλημέρα Μεσογίτη από τον φίλο σου τον Μεσογιώτη!

Εύγε σου πρέπει φίλτατε και ποιητή Ανδρέα,
εύγε και σ’ όσους συμφωνούν σε τούτη την παρέα.
Εγώ είμαι απ’ τα Μεσόγεια κι εσύ απ’ τη Μεσόγη
καλά το εκατάλαβα πως είσαι από σό(γ)ι.
Κι εγώ σε τούτα συμφωνώ τα γνωστικά σου λόγια
τα κέρατα δεν θέλουμε και στα δικά μας σόγια.
Αγάπη, έγνοια, σεβασμός πρέπουν στον σύντροφό μας
τα ελάφια να ᾿χουν κέρατα κι όχι ο άνθρωπός μας.
Εκείνη όμως η γριά τι έφταιξε η καημένη
κι έγινε μέσω ίντερνετ ρόμπα στην οικουμένη;
Μην ο κινέζος άντρας της το χόμπι του εξασκούσε
και δίχως κέρδος κέρατα αβέρτα την κερνούσε;

Εμείς, φίλη, δεν είμαστε, λέω, κουκουλοφόροι
μα ούτε και υπήρξαμε, ποτέ μας μασκοφόροι.
Και οι γυναίκες μας φορούν πάντοτε μεσοφόρι
έστω και αν δεν εφόρεσαν ποτέ τους πανωφόρι.
Απ’ το πρωί δουλεύουνε μέχρι και το εσπέρας
κι ουδέποτε εφόρεσαν εις τους συζύγους κέρας.
Μα ούτε και οι σύζυγοι μοιάζουνε με κινέζο·
ποτέ δεν τις κεράτωσαν, και δεν σας περιπαίζω.

Αγαπητή Αριάδνη, απαντώ με κάποιαν καθυστέρηση.


Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

Τοίχος κλειστός

by Ανδρέας Γεωργιάδης on Τρίτη, 8 Μαρτίου 2011 στις 7:50 μ.μ.

Λίγες ημέρες πέρασαν που έκλεισα τον τοίχο
και μόνος τώρα βρίσκομαι εδώ και ξεροβήχω.
Στον τοίχο τώρα επικρατεί μία μονοτονία
και μένα με κατέλαβε η πλήξη κι η ανία.
Μου έλειψαν τα δώρα σας, μου ’λειψαν τα λουλούδια
μου ’λειψαν οι καφέδες σας, μου ’λειψαν τα τραγούδια.
Αυτό πια δεν λογίζεται του φέισμπουκ ο τοίχος·
νομίζω εκατάντησεν το Σινικό το Τείχος.
Εκεί  που πρώτα έσφυζε ο έρωτας, το πάθος
εκεί που δυσκολεύεσο να εύρεις ένα  λάθος,
που της  φιλίας ήτανε ο Παρνασσός, ο Άθως
τύφλα είχε η Μύκονος, τύφλα είχε η Σκιάθος,
κοίτα πώς εκατάντησε, η έρημος Σαχάρα
κι αναρωτιέμαι ειλικρινά ποιος μου ’βαλε κατάρα.
Άκρα του τάφου σιωπή στον τοίχο βασιλεύει
εκεί που πριν υπέβαλλαν τόσες πολλές τα σέβη.
Πολλές φίλες μου έκοψαν κι αυτήν την καλημέρα
και άλλες θα με σκότωναν, νομίζω, με μια σφαίρα.
Νομίζω εκατάντησε σκέτο αναγνωστήριο
κι οι σάτιρές μου βρίσκονται σε απομονωτήριο.
Γι’ αυτό, λοιπόν, και βρίσκομαι σε δίλημμα μεγάλο
εάν από τον τοίχο μου την κλειδαριά θα βγάλω.
Από την άλλη σκέφτομαι ως Κύπριος και Πάφιος
απ’ τα λουλούδια τα πολλά μη γίνει… Επιτάφιος!


Πιέστηκες, θαρρώ εγώ, τον τοίχο σου να κλείσεις
μα πίστευα πως γρήγορα θα το μετανοήσεις.
Αλλά εσύ εστάθηκες εις την απόφασή σου
σαν βράχος κι εδώ φαίνεται μονάχα η φωνή σου.
Κανείς, νομίζω, φίλε μου, δε σου ’δωσε κατάρα
μονάχος σου εσκέφτηκες και έβαλες την μπάρα.
Σκέψου και αποφάσισε, Ανδρέα, τι θα κάνεις
θα σπάσεις πια την κλειδαριά ή όλα αυτά θα χάνεις;
Κι άμα λουλούδια μπόλικα τον τοίχο σου στολίζουν
αρώματα και ομορφιές μονάχα σε γεμίζουν.
Γι᾿ αυτό δώσ’ μια της κλειδαριάς, τίποτα μη φοβάσαι,
να δει χαρά ο τοίχος σου κι εσύ να μη λυπάσαι!

Καλησπέρα, Ανδρέα. Εξαιρετικό το ποίημά σου! Όσο για τον τοίχο εφάρμοσε αυτό που λέει το σχετικό κυπριακό άσμα: "Τον τοίχον τον παλιότοιχον εν να τον ασπρογιάσω / τζιαι την αγάπη την παλιάν εν να την πολογιάσω..." Άνοιξέ τον, λοιπόν, ασπρόγιασέ τον τζιαι... πτου που την αρκήν.

Ωραία η εισήγησή σου Νίκο!!!! Για να δούμε αν είναι εφαρμόσιμη!!!

Ενόμιζα, Ειρήνη μου, θα ’βγαζα τα ζιζάνια
και τοίχον τον καλύτερον θα ’καμνα στα Βαλκάνια.
Τα ήθελα και τα ’παθα χωρίς κανένα λόγο
και μ’ έπιασε κατάθλιψη και θέλω ψυχολόγο!

Εδώ είμαι Αντρέα!! Αν θες ψυχολόγο!!! Μαζί σου!!!
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ, αγαπητή μου Ντίνα,
θα σου ’ρχομαι επίσκεψη δύο φορές τον μήνα!

Τόσο όμορφα που τον ζωγράφισες τον τοίχο σου απόψε, τον στόλισες πολύ όμορφα ο ίδιος!!!
Καλό σου βράδυ Ανδρέα!!! Καλό βράδυ σε όλη την παρέα σου!!

Σ᾿ ευχαριστώ πάρα πολύ, αγαπητή Τριάδη,
μ᾿ έφερες στον Παράδεισο ενώ ήμουν στον Άδη!

Αναπολείς το παρελθόν μου φαίνεται, Αντρέα. Χα χα χα!!!

Αναπολώ το παρελθόν κι οδύρομαι και κλαίω.
«Τι έπαθα ο δύστυχος», μονολογώ και λέω!
Καλημέρα Αναστασία!!! Καλημέρα στην Αυστραλία!!!

Αν μετανιώσατε που ζείτε σε ένα καθαρό κήπο τον οποίον στολίζουν πολύχρωμα, όμορφα, ποιητικά λόγια... δεν έχετε παρά να ενεργοποιήσετε με ένα κλικ το ντουβάρι σας κι ευθύς αμέσως εκείνο θα γεμίσει κισσούς, ζιζάνια, πεντάφυλλα και ό,τι άλλο βάνει ο νους του ανθρώπου...
Καλημέρα σε σας και στην όμορφη παρέα σας!!!
09 Μαρτίου στις 10:32 π.μ. · Δεν μου αρέσει! · 1

Ευχαριστώ πάρα πολύ, γλυκειά μου Ιωάννα·
τα λόγια σας μου ήρθανε, εξ ουρανού, ως μάννα!
Θάρρος μου δίνετε πολύ κι εγώ θα συνεχίσω
τον τοίχο μου καλά κλειστόν πάντα να τον κρατήσω!

Χι χι. Μπορούσες κι αλλιώς πονηρούλη Αντρέα! Κοίτα τον δικό μου τοίχο· δεν έχει ούτε ένα λουλούδι (τα παραλέω)! Τις προκαλείς, Αντρέα, τις προκαλείς. Στολίζεις με λουλούδια και τους δικούς τους τοίχους και τώρα κάνεις ναζάκια, όπως βέβαια πάντα το συνήθιζες, φαντάζομαι. Οι κακές συνήθειες δεν σου κόπηκαν φαίνεται. Τα ξεσηκώνεις πρώτα τα κορίτσια και μετά τους κλείνεις τον τοίχο και σφυρίζεις, τάχα μου, αδιάφορα!!! Να δεις θα... κλαίνε; Τελικά είσαι πολύ κακομαθημένο αγόρι. Ντροπή!!!! Να πειράζεις έτσι τα κορίτσια!

Μα τι μου λέγεις, Χρύσα μου, με λέγεις πονηρούλη
ακόμα λίγο θα με πεις ίσως και ζωηρούλη.
Ακόμα μ’ αποκάλεσες και κακομαθημένο
εμέ που ’μαι υπόδειγμα μέσ’ στο κατεστημένο.
Εγώ που λέγεις, Χρύσα μου, δίνω μόνον αγάπη
και πίνω της πιέσεως μονάχα ένα χάπι.
Προσφέρω στις κυρίες μου μετά χαράς λουλούδια
μα δεν τους αφιέρωσα ποτές όμως τραγούδια.
Ακόμα μ’ απεκάλεσες, ακούστε, και ναζιάρη
εμένα τον μεσόκοπο, τον κάπως εξηντάρη.
Εγώ ’μαι, άκου, ντροπαλός, είμαι παπαδοπαίδι
κι έβαλα στα πειράγματα, σίγουρα, τροχοπέδη.
Γι’ αυτό, λοιπόν, και σε καλώ τώρα ν’ ανακαλέσεις
αλλιώς ο κόσμος θα ειπεί πως είμαι ένας… μπαμπέσης!

Χα χα μπαμπεσάκο!!! Μην τον πιστεύετε κορίτσια, αλλά για να μην του ανέβει κι άλλο η πίεση ας ανακαλέσω. Χα χα θα σε επεξεργαστώ καλύτερα αργότερα εσένα, μεσόκοπε! Μέχρι να ομολογήσεις όλες τις πονηριές σου! Αχ και τι δεν κάνεις για να διατηρείς το χαρέμι σου... έστω το εικονικό!

Πενία τέχνας κατεργάζεται!!!!!!!!!!!!!

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα!

Τι ήθελα και έγινα απόφοιτος Ιδρύματος και δεν γινόμουν πωλητής αυτού του καταστήματος. Τα νιάτα μου σπατάλησα μέσ’ στα Πανεπιστήμια ...