Είναι να μη σου ανοίγει η όρεξη;

Έτυχε και καθόμουνα στο διπλανό τραπέζι

και έλεγα «μα τι γλυκό, είναι σαν πετιμέζι».

Εκοίταζα, εκοίταζα κι ετρέχαν μου τα σάλια

και έλεγα «για πρόσεξε, σιγά, αγάλια αγάλια».

Εγώ όμως δεν άντεχα, εκεί προσηλωμένος,

και κοίταζα, ομολογώ, σαν αποχαυνωμένος.

Να παραγγείλω έφθασε μετά και το γκαρσόνι·

«σε λίγο» με τρεμάμενο, τ᾿ απάντησα, σαγόνι.

Ήτανε χάρμα οφθαλμών, χάρμα ιδέσθαι όντως

κι εγώ, σας το ομολογώ, είχα φτιαχτεί δεόντως.

Για μια στιγμή μου έριξε η κοπελιά ένα βλέμμα

και στο κεφάλι ανέβηκε ποταμηδόν το αίμα.

Ντράπηκα και χαμήλωσα ολίγον τι τα μάτια

«αλλά γιατί να ντρέπεσαι, ας πάει στα κομμάτια»

είπα και πάλιν κοίταζα αλλά όμως με τρόπο

και το τραπέζι έβλεπα μα μεγάλο κόπο.

Για το πιάτο ενόμισε μου γιάλισε το μάτι      

κι από την πίτσα μου ᾿δωσε ένα μικρό κομμάτι!

                                  Φωτογραφία από το Διαδίκτυο (σκίτσο)